Vanaf het moment dat ze zelf vlees in een pan moest stoppen – net uit huis, leren koken – sloeg de twijfel toe. ‘Voor het eerst besefte ik dat vlees iets anders is dan wat er uiteindelijk op je bord ligt.’ Er volgde een periode van openbaring. Van eigen keuzes. ‘Doordat ik me realiseerde dat ik natuurlijk ook géén vlees meer kon eten, ging ik me verdiepen in voeding. Wat zijn de effecten op mijn lichaam? Wat heb ik nodig? Ik leerde over alle voordelen van plantaardig eten.’

Vrees voor de wereld

Toch haalde vooral de impact op het milieu haar zes jaar geleden definitief over de streep om vegan te gaan leven. ‘Ik ben sowieso gauw angstig, maar heb echt vrees voor de toestand van de wereld,’ legt ze uit. ‘Persoonlijk wil ik alles doen om daar niet in negatieve zin aan bij te dragen. Ik koester de hoop dat als ik dit nou doe, en hopelijk met mij steeds meer mensen, dat er nog wat te redden valt. Soms hoor ik iemand zeggen: ach, als individu maakt het toch niets uit wat je doet. Ik snap die gedachte. Maar als iedereen dat denkt, wordt een individu nooit een
groep.’

Tone of voice

En dat is de reden waarom Sigrid besloot ambassadeur te worden voor de Veggie Challenge. ‘In de challenge zie je precies wat jouw impact is als je meedoet, op jouw manier. Je bespaart zoveel liter water, redt zoveel dieren, vermindert die en die uitstoot. Het is allemaal voor je uitgerekend.’

Ook vindt ze het fijn om haar naam te koppelen aan een concreet project als dit, want soms worstelt ze zelf nog met de toon waarop ze haar visie kan verspreiden. ‘Ik weet dat als je tegen mensen zegt: hé, word vegan, want dat is beter voor de wereld, je op veel weerstand kan stuiten. Op Instagram bijvoorbeeld, roep ik er wel eens wat over, maar ik vind het lastig om de juiste tone of voice te vinden. Het is zo’n vluchtig medium, en vaak eindig je dan met zo’n net-niet-af verhaal. Mijn boodschap is dan niet volledig genoeg, waardoor ik iemand juist met vragen achterlaat.’

Begrip voor de weerstand

De weerstand die mensen soms voelen, begrijpt Sigrid overigens goed. ‘Als je zomaar tegen iemand roept: hé, je moet geen vlees meer eten joh, dan spreek je iemand aan op iets waar hij zich comfortabel bij voelt. Op iets wat hij lekker vindt, of gewend is om te eten. Je zegt dat hij dat in twijfel moet trekken. Natuurlijk stuit je dan op weerstand.’ Omdat de Veggie Challenge een heel andere insteek heeft dan dat veroordelende, bereik je daar volgens haar meer mee.

‘Het biedt handvatten aan mensen die er open voor staan. Zij ontdekken op deze manier dat het helemaal niet zo’n grote ommekeer in hun bestaan is. Dat het niet smakeloos, of ingewikkeld is om plantaardig te eten. Het doorbreekt dat stigma van de vegan die alleen maar soja of rauwe wortel eet.’

Sociaal struikelblok

Toen ze zelf de omslag naar plantaardig maakte, vond ze dat niet zo ingewikkeld. ‘Ik hou van koken, en van lekker eten. Je moet gewoon even bereid zijn om te ontdekken hoe je die umamismaak krijgt. Als je dat weet, tover je maaltijden uit elke keuken op tafel. Van Mexicaans tot Thais, je kunt alles maken.’

Het enige struikelblok dat haar in het begin soms in de weg stond, was de sociale factor. ‘Het was nog een andere tijd. Nu is het veel meer geaccepteerd als iemand vegan is, toen was ik een uitzondering. Ik voelde me bezwaard als ik bij mensen thuis kwam eten. Ook in restaurants was het nog lastig om een plantaardige maaltijd te bestellen. Soms at ik dan thuis al iets, en ging ik alleen voor de gezelligheid mee uit eten.’

Goed sausje

Na verloop van tijd verdween dat bezwaarlijke gevoel. Ze durfde meer voor haar keuzes te gaan staan en liet haar omgeving kennismaken met haar keuken. ‘Ik vroeg gewoon: mag ik voor je koken? Het is alleen wel veganistisch. Ik vond het superleuk om te zien als vrienden het dan lekker vonden en zeiden: wow, wat is dit?’

Daarover gesproken: ze heeft trouwens een goed sausje bedacht die de keuze voor plantaardig net even wat makkelijker maakt. ‘Die moet je proberen,’ zegt ze enthousiast. ‘Je mengt pindakaas – of een andere notenboter – met wat tamari, chilipeper en een klein beetje water. En geloof me, het maakt alles lekker.’ En begin je net met het ontdekken van de plantaardige keuken? Dan moet je volgens Sigrid jezelf vooral de smaakmakers tamari, miso en tahini cadeau doen. ‘Als je die in je keukenkastje hebt staan, lever je echt niks in qua smaak.’

Biologisch en tweedehands

Naast plantaardig, vindt ze het ook belangrijk om te kiezen voor biologische producten. ‘Dat is bevorderlijk voor de biodiversiteit en put de grond minder uit,’ vertelt ze. Ook koopt ze geen producten in onnodige plastic verpakkingen. Om die reden loop je haar ook niet zo gauw tegen het lijf in de grotere supermarkten. Een persoonlijke afweging, ‘maar tegelijkertijd zou je kunnen zeggen dat het wat krom is dat je als consument met dat soort dingen rekening moet houden. Eigenlijk ligt daar een rol voor de supermarkt, die kunnen echt verschil maken.’

Tot slot koopt ze, op een enkele uitzondering na, alleen nog maar tweedehands kleding. Voor de gratis samples die je ‘nu eenmaal’ opgestuurd krijgt als actrice met een bepaald aantal volgers op Instagram, bedankt ze tegenwoordig vriendelijk. Behalve als het om een duurzaam merk gaat. Dat geeft haar niet alleen voldoening, want ze draagt daarmee niet direct meer bij aan het vervuilende systeem van de kledingindustrie, maar ook rust. ‘Nu hoef ik me in elk geval niet meer bezig te houden met wat in de mode is. Ik doe het gewoon met de kleding die ik heb. Gaat prima.’

Voordat we trouwens met z’n allen denken dat Sigrid de rol van moeder Teresa op zich neemt, is ze zelf de eerste die dat alvast relativeert. ‘Ach ja, mijn keuzes zijn eigenlijk nog steeds hartstikke egoïstisch. Ze geven mij persoonlijk een goed gevoel, omdat ik denk dat ik zo iets kan bijdragen. Ik kan alleen maar hopen dat ik gelijk heb.’